Milli Edebiyat Dönemi Fıkra

Milli Edebiyat Döneminde Fıkra Yazı Türü ve Özellikleri

Bir öğretici metin türü olan fıkra bazı günlük olayları, herhangi bir konuyu ya da memleket meselelerini belli bir görüş açısından ele alarak işleyen, yorumlayan; daha çok gazete sütunları için yazılan kısa ve özlü yazı türünün genel adıdır.

Türk edebiyatında fıkra XIX. asrın başlarında, ilk gazeteyle birlikte görülür. Başlangıçta siyasî muhtevalı fıkralar zamanla günlük sosyal meseleleri işleyen, hak-hukuk konularına el atan, bir şahsı ya da edebî bir konuyu tartışan fıkralar biçimine dönüşmüşlerdir.

Özellikle günümüzde bütün günlük gazetelerin belirli köşelerini dolduran fıkralarda günlük konuşma diliyle, büyük kitleleri ilgilendiren meseleler konu edilir.

Bizde başlangıcından itibaren fıkra yazarlarının yazmış oldukları fıkraların çoğu o günlerin gazete ve dergi sayfalarında kalmıştır.

Fıkraların kitap biçiminde yayınlanma işi daha çok yakın tarihlerde başlamıştır. Millî Edebiyat döneminde ise günlük sosyal konuların yanında bir kişiyi ya da edebî bir konuyu tartışan fıkralar da yazılmıştır.

Edebiyatımızda;

Ahmet Rasim,
Hüseyin Cahit Yalçın,
Ahmet Haşim,
Refik Halit Karay,
Falih Rıfkı Atay,
Halide Edip Adıvar

gibi yazarlar fıkra türünde yazılar yazmıştır.

Ahmet Rasim‘in Şehir Mektupları, Eşkâl-i Zaman, Muharrir Bu Ya;
Ahmet Haşim‘in Bize Göre, Guraba-hane-i Laklakan (Garip Leyleklerin Evi);
Refik Halit Karay‘ın Bir Avuç Saçma, Bir İçim Su, Ay Peşinde, Guguklu Saat, Kirpinin Dedikleri;
Orhan Seyfi Orhun‘un Kulaktan Kulağa;
Ziya Osman Saba‘nın Sarı Çizmeli Mehmet Ağa, Gün Doğmadan;
Falih Rıfkı Atay‘ın Eski Saat, Çile

fıkra türünde yazılmış eserlerdir.

Milli Edebiyat Dönemi (1911-1923)