İbrahim Zeki BURDURLU Kimdir? İbrahim Zeki Burdurlu’nun Eserleri, Edebi Kişiliği, Özellikleri

İbrahim Zeki Öcal (d. Burdur, 1922 – ö. 27 Temmuz 1984, İzmir) Şair, yazar.

Asıl soyadı Öcal’dır; edebî yaşamında Burdurlu mahlasını kullanmıştır.

Bir ilkokul öğretmeninin oğlu. Gazi Eğitim Enstitüsü Edebiyat Bölümü’nü bitirdi (1943). Sivas (1943) ve Burdur’da (1946-1950 ve 1955), Lefke, Lefkoşe, Magosa Türk liseleriyle (1950- 1954). İzmir Eğitim Enstitüsü’nde edebiyat öğretmenliği yaptı.

İlk şiiri Serveti fünun-Uyanış dergisinde çıkan (1937) Burdurlu, özellikle halk şiiri ge­leneğinden yararlanarak (Ülkü dergisi, 1941-1945) ve yaşadığı çevrelerden izlenimler taşıyan şiirleriyle tanındı. Garip‘i izleyen, bu akımın olanaklarını bir hece duyarlığıyla uzlaştırmaya çalışan şiir­lerinin yanı sıra ders kitapları da yazdı.

İbrahim Zeki Burdurlu’nun Eserleri

ŞİİR

• Toprak İnsanları (1945),
• Toprağın İçindeki Toprak (1946),
• Burdur’daki Mahallemiz (1947),
• Keloğlan (1949),
• Basık Tavan (1950),
• Bir Köyden Bir İnsan (1951),
• Lefkoşe (1953),
• Minnacık Ada ( 1954 ),
• Günaydın Yavru Kıbrıs (1959),
• Atatürk’üm (1959),
• Sev Beni (1966),
• Açmıyor mu Kıbrısımın Gülleri (1968),
• İz­mir’in Mor Atları ( 1976).

ANTOLOJİ

• Şiirimizde Öğretmen (1965),
• Öğretmen Şair­ler Antolojisi ( 1966 ),
• Atatürk Şiirleri Anto­lojisi (1967).

MASAL-ÖGRETİCİ KİTAPLAR

• Ömürsün Nasrettin Hoca’m (1965),
• Pamuk Bacı (1965),
• Köroğlu Destanı (1965),
• Günay­dın Anneciğim (1966),
• Keloğlan Masalları (1966),
• Ülkemin Efsaneleri (1966),
• Leylek Dadı (1967),
• Altın Perçem, Sırma Saç (1967),
• Üç Destan (Köroğlu, Karacaoğlan, Oğuz, 1969),
• Kendi Bir Karış, Sakalı Üç Karış (1972).

İNCELEME

• Romanlarıyla Reşat Nuri (1971 ),
• Dilbilgisi Açısından Yapıtlarımız (1974),
• Reşat Nuri Güntekin (1977).

Çocuk ve ders kitaplarının yanı sıra bir romanıyla (Akdeniz’in İnsan Çiçekleri, 1976), bir öykü kitabı (Anılardan Öyküler, 1979) yayımlanmıştır.

Burdur’daki Evimiz

Bir eşik atladım değişti mevsim,
Bir eşik geride bıraktım günü;
Yıllarca şeklini çizdiğim evim,
Bu gerçek haliyle saklıyor dünü.

Bu ev eşiğinden ta içine dek,
Tenimde duyduğum asırlık gömlek,
Her giyenden bir his, bir renk içerek,
Durmuş geçmişiyle yerli yerinde.

Bu oda duvarlar içinde söyler:
“Bir duvar öteyi bilmiyorum” der,
İşte benim doğup büyüdüğüm yer,
Ninem hâlâ onun al minderinde.

Bu yıkık merdiven her basamakta,
Hayattan sayfalar kucaklamakta,
Gözlerim! Seyredin, ruhlar çıkmakta,
Canların indiği şu merdivenden.

Ayna çerçeveye girmiş bir dünya,
Besbelli sıkıyor onu dar çember;
Anam gözlerimde beliren rüya,
Benim aradığım rüya ve gözler.

Anam, her odada gezdim seninle,
Her noktada bir şey sezdim seninle,
Bu gözler böylece kalsın benimle,
Gitmesin, gitmesin bu rüya benden.