İlhan Tarus Kimdir? Hayatı, Edebi Kişiliği, Eserleri

İlhan Tarus (d. Tekirdağ, 27 Kasım 1907 – ö. 8 Ocak 1967, Ankara) Hukukçu, Yazar.

Ortaöğrenimini İstanbul Kabataş Lisesi’nde (1928), yükseköğrenimini Ankara Hukuk Fakültesi’nde tamamladı. Bir süre savcılık ve yargıçlıktan sonra resmî görevinden ayrılarak İstanbul’a yerleşti, gazetecilik yaptı (1931). Sonra Adalet Bakanlığı’nda yeniden memurluğa başladı (1946-1957).

Çeşitli gazetelerde yayımladığı hikâye ve romanlarının yanısıra Ankara «Zafer» gazetesinde fıkra yazarlığı yaptı. Sabahattin Ali, Sait Faik kuşağının erken yazmaya başlamış sanatçılarından biri olan Tarus (ilk kitabının bas. 1938), «Türk toplumunun yaşayışını ve düşünüşünü nakletme» amacı taşıyan bir yazar kimliği kazanmak istedi.

Yaşama çevresinde gözlediği serüvenlerden çıkarılmış konuları, okuru sıkmadan götüren anlatımıyla, zaman içinde belli bir ustalık düzeyine ulaştı. Özellikle Kurtuluş Savaşı’nı işleyen Var Olmak, Hükümet Meydanı, Vatan Tutkusu romanları da, değişen olaylar içinde kişileri canlı olarak verebilmesi yönlerinden başarılı görüldü (Adnan Binyazar). Kimi eleştirmenler de zaten herkesçe bilinen olguları göstermekle yetinip, sosyal gerçekleri diyalektik görüş açısından inceleyemeyen dar natüralizm kalıplarına bağlı, karamsar bir gerçekçi olduğunu ileri sürdüler (Fethi Naci, Ö. F. Toprak).

İlhan Tarus’un Eserleri:

Hikâye:

• Doktor Monro’nun Mektubu (1938),
• Tarus’un Hikâyeleri (1947),
• Apartman (1956),
• Karınca Yuvası (büyük hikâye, 1952),
• Ekin İti (1953),
• Köle Hanı (1954).

Roman:

• Yeşilkaya Savcısı (1954),
• Var Olmak (1957),
• Duru Göl (1961),
• Hükümet Meydanı (1962),
• Vatan Tutkusu (ölümünden sonra basıldı, 1968).