Bu beyit, Fuzuli'nin "Beni Candan Usandırdı" adlı şiirinden bir mısralardır. Beyit, şairin ayrılık gecesinde çektiği acıyı ve üzüntüyü anlatır. Şair, acısının ve üzüntüsünün tüm halkı uyandırdığını, ancak kara bahtının hala uyanmadığını söyler. Bu beyit, şairin talihine olan isyanını ve çaresizliğini ifade eder.
Beyit, "şeb-î hicran" ile başlar. "Şeb-î hicran", ayrılık gecesi demektir. Şairin canı bu gecede yanar. "Töker kan Çeşme-i giryânım" mısrasında, şairin ağlayan gözünden kanlı yaş döktüğü anlatılır. Bu, şairin acısının ve üzüntüsünün ne kadar büyük olduğunu gösterir.
Şair, acısının ve üzüntüsünün tüm halkı uyandırdığını söyler. "Uyarır halkı efgaanım" mısrasında, şairin iniltilerinin tüm halkı uyandırdığı anlatılır. Bu, şairin acısının ve üzüntüsünün ne kadar büyük olduğunu ve tüm halkı etkilediğini gösterir.
Ancak şair, kara bahtının hala uyanmadığını söyler. "Kâra bahtım uyanmaz mı" mısrasında, şairin kara bahtının hala uyanmamasına bir isyan vardır. Bu, şairin talihine olan isyanını ve çaresizliğini gösterir.
Bu beyit, şairin ayrılık acısını ve üzüntüsünü anlatırken, aynı zamanda talihine olan isyanını ve çaresizliğini de ifade eder. Beyit, şairin duygularını çok güçlü bir şekilde ifade eder ve okuyucuya büyük bir etki bırakır.
