"Lebin vasfını Şeyhi'den işidip ruh-ı kuds eydür" cümlesi, 15. yüzyılda yaşamış Divan edebiyatı şairi Şeyhi'nin bir gazelinden alınmıştır.
Rûh-ı kuds, dudağının vasfını Şeyhî'den duyunca “Bakın ağzının tadı kaçmış olan (Şeyhî), ne güzel ve ne tatlı anlatıyor.” dedi.
Ağzının tadı kaçmış olan Şeyhî sevgilinin dudağından söz ettikçe ağzı tatlanıyor yani mutsuzluğu yerini mutluluğa bırakıyor, bunun sebebi de sevgilidir. Telh-ıyş ve hoş şirin ifadeleriyle tezada başvurulmuştur.
Şiirin tamamı şöyledir:
Gazel
mefâ‘îlün mefâ‘îlün mefâ‘îlün mefâ‘îlün
1 Kaçan kim zülf-i şeb-rengîn yüzüne şeh nikâb eyler
Gününü âşıkın gör kim nice bî-âfitâb eyler
2 Saçın sevdâsı uş beni kara toprak eder her dem
Dilimde od u başımda hevâ vü gözde âb eyler
3 Hayâl-i çeşm-i mahmûrun oturup dil otağında
Ciger büryân edip her dem kabağım pür-şarâb eyler
4 Süzülmüş çeşm-i mestânın görüp dil tâk-ı kaşında
Dedi zî-mest kâfir kim bu mihrâb içre hâb eyler
5 Lebin vasfını Şeyhî'den işidip rûh-ı kuds eydür
Görün bu telh-ıyşı kim ne hoş şîrin hitâb eyler
Şeyhî
