Michelle Foucault, Renê Magritte’in aynı isimli tablosu dolayımında, Bu Bir Pipo Değildir’de resim ile edebiyat ilişkisi üzerine eğilir. Foucault’nun bu tabloyu kendisine bir tür kalkış noktası yapmasının nedeni açıktır. Ona göre sözcükler, temsil ettikleri şeye yalnızca bir gönderimde bulunur. Başka bir deyişle nesne ile onu işaret eden sözcük arasında herhangi bir görsel, işitsel, vb. bir ilişkinin olmadığını ileri sürer.
“Ne dil ne de resim, birbirinin terimlerine indirgenebilir: ne gördüğümüzü söylememiz boşunadır; çünkü gördüğümüz söylediğimizin içine hiçbir zaman yerleşmiş değildir. Ve söylediğimizi, imgeler, mecazlar, benzetmeler kullanarak göstermeye çalışmamız da boşunadır; çünkü onların göz kamaştırıcılıklarını edindikleri mekân, gözlerimizin önümüzde açtığı mekân değil, sözdiziminin artarda gelen öğelerinin belirlediği mekândır.”1
