HAYATIMIZI YAŞIYORMUYUZ İSTEDİĞİMİZ GİBİ...

Hayatımızı yaşıyormuyuz istediğimiz gibi….

Yoksa hayatta kalma mücedelesi mi veriyoruz…

Seçtiğimiz hayat bizi mutlu ediyormu? Hayalini kurduğumuz her şeyi gerçekleştirebildik mi, yoksa ütopya olmaktan öteye gitmedi mi…

Çocukluğumuzdan gelen hayal kurma dürtüsünden ,alışkanlığından öteye gitmeyip, üzerini karalalayıp bir kalemde sildiğimiz anlık düşünceler olarak mı kaldı..

Orta yaşımızı geçtik belkide ….

Aramızda kendini yaşlı hisseden genç, genç hisseden yaşlılarımız da vardır belki…

Bir gün gelir…Bakarız kendimize…Sorgularız kendimizi “ben neyim, ne olmak istemiştim, ne yaşamayı arzu etmiştim….Neler düşlemiştim… Görürüz ki ; sıradanlıktan öteye gidememiş, mağlubiyetlerle dolu bir yaşam…hep ertelemişiz …kendimizi ertelemişiz… Sevilmeyi ertelemişiz…Olsun demişiz..Gün gelir sevilir, sayılırız.. Ben seveyim yeterki……Benden hiç eksilmesin bu duygular.. Varsın eksik kalsın….Bende olan bende kalsın…demişiz…
Olmayanı istememişiz zorla…Beklemenin heyecanını yaşamışız..…

Bu arada birçok şey değişmiş, kendimizden çok başka önceliklerimiz yer almıştır hayatımızda…Belki çocuklarımız için yaşamışız, belki sevdiklerimiz için…..
Peki.....bizi önceliklerinin arasına koyup seven, bizim için yaşayan olmuş mudur acaba..?

Yoksa bunu düşünmek bile bir hayalden öteye gitmeyen kocaman bir yalan mı?
Buna rağmen şu anda bile “yAPACAK ÇOK ŞEYLERİM VAR HALA” diyebiliyorsak………UMUTLAR TÜKENMEMİŞ, HAYALLERİMİZ BİTMEMİŞTİR.......